Powołani do budowania rodziny ludzkiej

Drodzy Bracia i Siostry!

Chociaż w naszych czasach ciągle wieją lodowate wiatry wojny i ucisku, i często jesteśmy świadkami zjawisk polaryzacji, to jako Kościół zainicjowaliśmy proces synodalny odczuwamy pilną potrzebę podążania razem, pielęgnując wymiary słuchania, uczestnictwa i dzielenia się. Razem ze wszystkimi mężczyznami i kobietami dobrej woli chcemy przyczynić się do budowania rodziny ludzkiej, do leczenia jej ran i do prowadzenia jej ku lepszej przyszłości. W tej perspektywie z okazji 59. Światowego Dnia Modlitw o Powołania chciałbym wspólnie z wami zastanowić się nad szerokim znaczeniem słowa „powołanie” w kontekście Kościoła synodalnego, który wsłuchuje się w Boga i świat.

Wszyscy powołani do czynnego udziału w misji

Synodalność, podążanie razem jest podstawowym powołaniem Kościoła i tylko w tej perspektywie można odkryć i docenić różne powołania, charyzmaty i posługi. Jednocześnie wiemy, że Kościół istnieje po to, by ewangelizować, wychodząc poza siebie i siejąc ziarno Ewangelii w dziejach. Dlatego taka misja jest możliwa właśnie dzięki zsynchronizowaniu wszystkich obszarów duszpasterskich, a jeszcze wcześniej dzięki zaangażowaniu wszystkich uczniów Pana. Istotnie, „na mocy otrzymanego Chrztu, każdy członek Ludu Bożego stał się uczniem misjonarzem (por. Mt 28, 19). Każdy ochrzczony, niezależnie od swojej funkcji w Kościele i stopnia pouczenia w swojej wierze, jest aktywnym podmiotem ewangelizacji” (adhort. apost. Evangelii gaudium, 120). Musimy wystrzegać się mentalności, rozdzielającej kapłanów i świeckich, która uważa tych pierwszych za protagonistów, a drugich za wykonawców, i realizować misję chrześcijańską jako jeden lud Boży, świeccy i pasterze razem. Cały Kościół jest wspólnotą ewangelizującą.

Powołani, by być stróżami jedni drugich i stworzenia

Słowa „powołanie” nie należy rozumieć w sensie zawężającym, odnosząc je jedynie do tych, którzy idą za Panem drogą szczególnej konsekracji. Wszyscy jesteśmy powołani do uczestniczenia w misji Chrystusa, polegającej na zjednoczeniu rozproszonej ludzkości i jednaniu jej z Bogiem. Mówiąc bardziej ogólnie, każdy człowiek, jeszcze zanim doświadczy spotkania z Chrystusem i przyjmie wiarę chrześcijańską, otrzymuje wraz z darem życia fundamentalne powołanie — każdy z nas jest stworzeniem upragnionym i umiłowanym przez Boga, wobec którego miał On pewien wyjątkowy i szczególny zamysł. I tę Bożą iskrę, która jest obecna w sercu każdego mężczyzny i każdej kobiety, mamy rozwijać w ciągu naszego życia, przyczyniając się do rozwoju ludzkości ożywianej miłością i wzajemną akceptacją. Jesteśmy powołani, aby być stróżami jedni drugich, by tworzyć więzi zgody i dzielenia się, by leczyć rany stworzenia, żeby nie zostało zniszczone jego piękno. Krótko mówiąc, do tego, aby stać się jedną rodziną we wspaniałym wspólnym domu stworzenia, w harmonijnej różnorodności jego elementów. W tym szerokim znaczeniu swoiste „powołanie” mają nie tylko jednostki, ale także narody, wspólnoty i różnego rodzaju stowarzyszenia.

Powołani do przyjęcia spojrzenia Boga

W ramy tego wielkiego wspólnego powołania wpisuje się powołanie bardziej szczególne, które Bóg kieruje do nas, docierając ze swoją miłością do naszego życia i ukierunkowując je ku ostatecznemu celowi, ku pełni, która przekracza nawet próg śmierci. Tak właśnie Bóg zechciał spojrzeć i patrzy na nasze życie.

Michałowi Aniołowi Buonarrotiemu przypisuje się słowa: „Każdy blok kamienia ma w sobie posąg, a odkrycie go jest zadaniem rzeźbiarza”. Jeśli takie może być spojrzenie artysty, to tym bardziej Bóg patrzy na nas w ten sposób — w tamtej dziewczynie z Nazaretu dostrzegł Matkę Boga; w rybaku Szymonie, synu Jony, dostrzegł Piotra, opokę, na której zbuduje swój Kościół; w celniku Lewim dostrzegł apostoła i ewangelistę Mateusza; w Szawle, surowym prześladowcy chrześcijan, zobaczył Pawła, Apostoła Narodów. Jego miłujące spojrzenie zawsze nas dosięga, porusza, wyzwala i przemienia, czyniąc nowymi ludźmi.

Taka jest dynamika każdego powołania: dosięga nas spojrzenie Boga, który nas powołuje. Powołanie, podobnie jak świętość, nie jest nadzwyczajnym doświadczeniem, zarezerwowanym dla nielicznych. Tak jak istnieje „świętość z sąsiedztwa” (por. adhort. apost. Gaudete et exsultate, 6-9), tak również powołanie jest dla wszystkich, ponieważ Bóg patrzy na każdego i każdego powołuje.

Jedno z przysłów Dalekiego Wschodu mówi: „Mądry człowiek, patrząc na jajko, potrafi dostrzec orła; patrząc na ziarno, dostrzega wielkie drzewo; patrząc na grzesznika, potrafi dostrzec świętego”. Tak właśnie patrzy na nas Bóg — w każdym z nas widzi możliwości, czasem nieznane nam samym, i przez całe życie niestrudzenie pracuje nad tym, abyśmy mogli je wykorzystać w służbie dobra wspólnego.

Powołanie rodzi się w ten sposób, dzięki sztuce Boskiego Rzeźbiarza, który swoimi „rękami” wydobywa nas z naszych ograniczeń, aby ujawniło się w nas to arcydzieło, którym winniśmy być. Zwłaszcza Słowo Boże, które wyzwala nas z egocentryzmu, jest w stanie nas oczyścić, oświecić i stworzyć na nowo. Wsłuchujmy się zatem w Słowo, aby otworzyć się na powołanie, które powierza nam Bóg! Uczmy się słuchać także braci i sióstr w wierze, ponieważ w ich radach i w ich przykładzie może kryć się inicjatywa Boża, która wskazuje nam coraz to nowe drogi do przebycia.

Powołani do odpowiadania na spojrzenie Boga

Miłujące i stwórcze spojrzenie Boga dosięgło nas w sposób wyjątkowy w Jezusie. Ewangelista Marek, mówiąc o bogatym młodzieńcu, zauważa: „Jezus spojrzał na niego z miłością” (10, 21). To pełne miłości spojrzenie Jezusa spoczywa na każdym i na każdej z nas. Bracia i siostry, pozwólmy, by poruszyło nas to spojrzenie i pozwólmy się Mu wyprowadzić poza nas samych! Uczmy się też patrzeć na siebie nawzajem w taki sposób, aby osoby, z którymi żyjemy i które spotykamy – kimkolwiek są — czuły się akceptowane i odkrywały, że jest Ktoś, kto patrzy na nie z miłością i zachęca do rozwijania wszystkich swoich możliwości.

Nasze życie zmienia się, gdy przyjmujemy to spojrzenie. Wszystko staje się dialogiem powołaniowym między nami a Panem, ale także między nami a innymi. Dialogiem, który przeżywany dogłębnie, sprawia, że stajemy się coraz bardziej tym, kim jesteśmy: w powołaniu do kapłaństwa służebnego — narzędziami łaski i miłosierdzia Chrystusa; w powołaniu do życia konsekrowanego — uwielbieniem Boga i proroctwem nowej ludzkości; w powołaniu do małżeństwa — wzajemnym darem, rodzicami i nauczycielami życia. Ogólnie rzecz biorąc, w każdym powołaniu i posłudze w Kościele, który wzywa nas do patrzenia na innych i na świat oczami Boga — do służenia dobru i do szerzenia miłości, przez czyny i słowa.

W tym miejscu chciałbym wspomnieć o doświadczeniu doktora Józefa Grzegorza Hernándeza Cisnerosa. Kiedy pracował jako lekarz w Caracas w Wenezueli, zapragnął zostać tercjarzem franciszkańskim. Później myślał o zostaniu mnichem i księdzem, ale zdrowie mu na to nie pozwoliło. Wtedy zrozumiał, że jego powołaniem jest właśnie zawód lekarza, w którym poświęca się przede wszystkim ubogim. Bezgranicznie poświęcił się więc chorym dotkniętym epidemią grypy zwanej hiszpanką, która w tamtym czasie szerzyła się w świecie. Zmarł w wyniku potrącenia przez samochód, gdy wychodził z apteki, gdzie postarał się o leki dla swojej pacjentki w podeszłym wieku. Rok temu został beatyfikowany jako wzorowy świadek tego, co oznacza przyjęcie powołania Pana i przylgnięcie do Niego w pełni.

Wezwani do budowania braterskiego świata

Jako chrześcijanie jesteśmy nie tylko powołani, to znaczy wezwani osobiście przez powołanie, ale także współpowołani. Jesteśmy jak elementy mozaiki — piękne już wtedy, gdy bierze się je pojedynczo, ale które tylko razem tworzą obraz. Każdy i każda z nas świeci jak gwiazda w sercu Boga i na firmamencie wszechświata, ale jesteśmy wezwani do tworzenia konstelacji, które ukierunkowują i rozświetlają drogę ludzkości, poczynając od środowiska, w którym żyjemy. Na tym polega tajemnica Kościoła: we współistnieniu różnic jest on znakiem i narzędziem tego, do czego powołana jest cała ludzkość. Dlatego Kościół musi stawać się coraz bardziej synodalny — zdolny do podążania razem w harmonii różnorodności, w którą wszyscy mogą wnieść swój wkład i aktywnie uczestniczyć.

Kiedy więc mówimy o „powołaniu”, nie chodzi tylko o wybór takiej czy innej formy życia, o poświęcenie swojego życia określonej posłudze czy podążanie za urokiem charyzmatu danej rodziny zakonnej, ruchu czy wspólnoty kościelnej. Chodzi o realizację Bożego marzenia, wielkiego planu braterstwa, który Jezus miał w sercu, gdy modlił się do Ojca „aby wszyscy stanowili jedno” (J 17, 21). Każde powołanie w Kościele, a w szerokim ujęciu także w społeczeństwie przyczynia się do osiągnięcia wspólnego celu — aby wśród mężczyzn i kobiet rozbrzmiewała harmonia licznych i różnorodnych darów, którą może urzeczywistnić tylko Duch Święty. Kapłani, osoby konsekrowane i wierni świeccy, idźmy i pracujmy razem, aby dawać świadectwo tego, że wielka rodzina ludzka, zjednoczona w miłości, nie jest utopią, ale projektem, do którego stworzył nas Bóg.

Módlmy się, bracia i siostry, aby lud Boży, pośród dramatycznych wydarzeń dziejów, coraz bardziej odpowiadał na to powołanie. Prośmy o światło Ducha Świętego, aby każdy z nas mógł znaleźć swoje miejsce i dać z siebie wszystko, co najlepsze w tym wielkim planie!

Rzym, u św. Jana na Lateranie, 8 maja 2022 r., w czwartą niedzielę wielkanocną

FRANCISZEK

Grupa "Cidry na Kole" zaprasza do udziału w ogólnopolskiej tradycyjnej pielgrzymce rowerzystów na Górę św. Anny - w dniu 7. maja br. Informacje i zapisy pod nr tel.: 507 341 716.

Bracia i Siostry!

Z wielkim smutkiem wsłuchuję się w informacje docierające z kopalni Pniówek w Pawłowicach Śląskich. W wyniku eksplozji metanu, do której doszło minionej nocy, kilku górników zginęło, kilkunastu trafiło w ciężkim stanie do szpitali, niektórzy, wśród nich ratownicy, nadal są poszukiwani.

Proszę o żarliwą modlitwę: o życie wieczne dla zmarłych górników, o ratunek dla znajdujących się pod ziemią, o powrót do zdrowia dla rannych. Módlmy się w intencji ich rodzin, które zapewniam o jedności i duchowym wsparciu.

W związku z moim aktualnym pobytem w Rzymie będę jutro o godzinie 7.10 sprawował Eucharystię przy grobie św. Jana Pawła II, w czasie której złożę te intencje na ołtarzu Pana, wzywając orędownictwa świętego Papieża z Polski dla zmarłych, zaginionych, rannych i ich rodzin. Ponieważ ta Msza św. będzie transmitowana przez Radio Maryja, zachęcam wszystkich, dla których będzie to możliwe, do współuczestnictwa w duchu modlitewnej jedności.

Z pasterskim błogosławieństwem

+ Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita Katowicki
Katowice, 20 kwietnia 2022 r.
VA I - 39/22

Niech Zmartwychwstanie Pańskie, które niesie odrodzenie duchowe
napełni Was pokojem i radością
oraz da siłę w pokonywaniu trudów codziennego życia wiernego Jezusowi.

Ksiądz Proboszcz Damian WOJTYCZKA
Ksiądz Arkadiusz RZĄSA
Ksiądz Marcin ZAWOJAK
Ksiądz Senior Ludwik KIERAS
Ksiądz Senior Piotr PŁONKA

WIELKI CZWARTEK 14 IV 2022

16.00 - MSZA ŚWIĘTA DLA DZIECI
18.00 - MSZA ŚWIĘTA WIECZERZY PAŃSKIEJ

WIELKI PIĄTEK 15 IV 2022

18.00 - LITURGIA MĘKI PAŃSKIEJ

WIELKA SOBOTA 16 IV 2022

20.00 - LITURGIA WIGILII PASCHALNEJ

Jak co roku w Wielką Sobotę zostanie przeprowadzona zbiórka „Darów Świątecznego Stołu” dla najbardziej potrzebujących Rodzin, aby godnie mogły przeżyć Święta Zmartwychwstania Pańskiego. Dary będzie można składać w kościele od godz. 6.00 – 15.00. Jeżeli w naszym otoczeniu znajdują się osoby potrzebujące pomocy, prosimy zgłosić je w kancelarii parafialnej do Wielkiego Czwartku (można również zgłosić rodziny z Ukrainy uciekające przed wojną, podając oczywiście adres przebywania w naszej parafii i ich opiekuna).

Akcję koordynuje: Stowarzyszenie Rodzin Katolickich i Zespół Caritas.

8.04.2022r. zapraszamy na Drogę Krzyżową Ulicami naszego Miasta. Wyruszymy bezpośrednio po Mszy św. o godz. 17.00 czyli około godziny 17.45 sprzed krzyża misyjnego. Dzieci muszą znajdować się pod opieką dorosłych. Przypominamy, że na tę Drogę Krzyżową zabieramy: krzyże domowe, świece i śpiewniki. Prosimy o zapalenie zniczy na trasie Drogi Krzyżowej. Uczestników prosimy o stosowanie się do zaleceń służb porządkowych na trasie przemarszu procesji.

Trasa prowadzić będzie od kościoła ulicami: Ks. Knosały - Brzechwy - Śródmiejska – Plac Jana Pawła II - Ks. Knosały - Sadowa - Krzywa - Czwartaków - Broncla – 27 Stycznia - Danielecka - Pankiewicza - Szylera - 27 Stycznia - Pisalskiego – Krzywa - Podchorążych – Plac Letochów - Św. Wojciecha - do kościoła.

„EUCHARYSTIA DAJE ŻYCIE – POSŁANI W POKOJU CHRYSTUSA”

3.IV.2022 – V NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
MSZE ŚW. sobota g.18.00, niedziela 6.00, 8.00, 10.00, 12.00, 16.00, 18.00, 20.00
15.00 – Gorzkie Żale

4.IV.2022 - PONIEDZIAŁEK
6.30 – Msza Św.
7.00 – NAUKA REKOLEKCYJNA OGÓLNA
7.30 – Msza Św.
10.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ OGÓLNĄ
18.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ OGÓLNĄ
19.15 – NAUKA STANOWA DLA MĘŻCZYZN
- SPOWIEDŹ MĘŻCZYZN

5.IV.2022 – WTOREK
6.30 – Msza Św.
7.00 – NAUKA REKOLEKCYJNA OGÓLNA
7.30 – Msza Św.
10.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ OGÓLNĄ
18.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ OGÓLNĄ
19.15 – NAUKA STANOWA DLA KOBIET
- SPOWIEDŹ KOBIET

6.IV.2022 – ŚRODA
6.30 – Msza Św.
7.00 – NAUKA REKOLEKCYJNA OGÓLNA
7.30 – Msza Św.
10.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ OGÓLNĄ
18.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ OGÓLNĄ NA ZAKOŃCZENIE REKOLEKCJI
19.15 – NAUKA STANOWA DLA MŁODZIEŻY
- SPOWIEDŹ MŁODZIEŻY

UAKTUALNIENIE: IV RDK 2022 ze względów pogodowych została przeniesiona na 9 kwietnia 2022r.

Stowarzyszenie Rodzin Katolickich z Radzionkowa i Klub Turystyki Rowerowej z Orzecha organizują w sobotę 2.04.2022r. IV Rowerową Drogę Krzyżową. Zapisy od 14 do 25 marca 2022r. osobiście w kancelarii parafialnej w Radzionkowie lub w Orzechu. 

Trasa: Radzionków - Orzech   - 34km. Każda stacja w innej parafii.

Informacje: tel. 507 341 716  lub  728 429 185.

Gorzkie Żale

- Niedziela godz. 15.00

Droga Krzyżowa w Wielki Piątek

- o godzinie 9.00 – Droga Krzyżowa dla Dorosłych i Młodzieży

- o godzinie 10.30 – Droga Krzyżowa dla Dzieci